Wprowadzenie do gramatyki języka hiszpańskiego

Hiszpański to język wywodzący się z łaciny, dlatego też jest w wielu swoich aspektach podobny do języka polskiego. Najważniejszym podobieństwem jest odmiana czasowników przez osoby (koniugacja), z czym wiąże się częste opuszczanie zaimków osobowych. Używa się ich tylko przy podkreślaniu, o kim mówimy, lub przy kontrastowaniu dwóch osób. Nie istnieje natomiast w hiszpańskim deklinacja (odmiana przez przypadki), w dużej mierze zastąpiona użyciem przyimków. Poza tym różni te dwa języki zjawisko występujące też w innych językach popularnych w Polsce: rodzajniki.

Hiszpańskie rzeczowniki i przymiotniki mają jeden z dwóch rodzajów, męski lub żeński. Na rodzaj najczęściej wskazują nam końcówki słów, np. większość słów rodzaju męskiego kończy się na -o lub na spółgłoskę, a większość żeńskich - na -a. Słowa zakończone na -e są przeważnie wspólne dla obu rodzajów. Poza tym mamy tu liczbę pojedynczą i mnogą, którą tworzy się dodając do słów zakończonych na samogłoskę końcówkę -s, a do tych zakończonych na spółgłoskę -es.

Hiszpańska składnia, czyli kolejność wyrazów w zdaniu, jest dosyć dowolna; oczywiście najlepiej zaczynać się uczyć tego języka, ustawiając słowa w następującym porządku: podmiot, orzeczenie i reszta. Ale w miarę upływu czasu i nabierania wprawy, na początku zdania stawiajmy słowa najważniejsze dla naszej wypowiedzi.

W hiszpańskim zaprzeczenia oraz pytania tworzy się banalnie: żeby zaprzeczyć, trzeba postawić słowo no (nie) przed czasownikiem, a pytania najlepiej konstruować zmieniając intonację.

Akcenty rozkładają się w hiszpańskim trochę inaczej niż w polskim: słowa zakończone na samogłoskę lub -s czy -n są akcentowane na przedostatnią sylabę, a te zakończone na spółgłoskę akcentują się na ostatnią sylabę. Wszystkie słowa poza tymi regułami mają akcent graficzny.